A Selection of Earlier Works

een selectie van dansvoorstellingen, scenografieën, kostuums en maquettes van 1991 – 2001

a selection of dance performances, scenographies, costumes and models from 1991 – 2001

Sur Scene (1991)

scenografie in opdracht van Marc Vanrunxt, getiteld “30 Manieren om te sterven op een scene van 35 x 35 x 35 cm.”
Dertig maquettes zweven rondom het speelvlak in een zwart-witte ruimte. Deze maquettes verbeelden de ideeën van de choreograaf Marc Vanrunxt en bevatten objecten, die door hem, tijdens de voorstelling worden gebruikt. Na de voorstelling wordt de scenografie een expositie voor het publiek.

scenography in assignment of Marc Vanrunxt, titled “30 Ways to die on a stage of 35 x 35 x 35 cm.”
Thirty theatre models hang around the stage which is an black and white space. These models represent the ideas of the choreographer Marc Vanrunxt and contain objects which are used by him during the performnace. After the performance the scenography becomes an exhibition for the audience.

Le Rêve d’un Curieux (1993)

in opdracht van Theater am Turm, Frankfurt.
Dansvoorstelling voor vier danseressen in ritsenkostuums, waarbij het publiek rondom de houten dansvloer in afgezonderde cabines van elkaar zit. Rondom boven het publiek hangen zwarte doeken met het gedicht “Le Rêve d’un Curieux” van Charles Baudelaire in krijt geschreven. De voorstelling speelt met thema’s als kijken en bekeken worden en de verwachtingen en verlangens van het publiek versus de danseressen.

in assignment of Theater am Turm, Frankfurt.
A dance performance for four female dancers in costumes made out of zippers only. The audience members are seated around stage and are isolated from each other by little cabins all around the wooden dance floor. Above the audience black curtains are hanging on which the poem “Le Rêve d’un Curieux” is written in chalk. The performance plays with themes of looking and being looked at and the longings and desires of the audience versus the performers.

Klaagliederen (1994)

in opdracht van Toneelgroep Amsterdam, regie Gerardjan Rijnders. Tekst: De Klaagzangen van Jeremiah.
De scenografie bestaat uit louter 22 kilometer rubberdraad, dat door metalen ringen in de lucht als een zuilengalerij verdeeld is. Daarna exploderen de metalen ringen, waardoor alle draden los slaan en hiermee zwarte regen, verwoesting en verdriet suggereren. De sceografie is 10 x 10 x 11 meter. Rondom de draden hangen drie zwarte gazen doeken en daarachter een witte horizon. Op deze wijze ontstaan er verschillende binnen- en buitenruimtes voor de enscenering van de acteurs.

in assignment of Toneelgroep Amsterdam, direction Gerardjan Rijnders. Text: The Lamentations by Jeremia.
The scenography consists only of 22 kilometer rubber wire, which are divided by metal rings in the air as an arcade. The metal rings explode and all wires are cut loose and in this way suggests black rain, destruction and sorrow. The scenography is 10 x 10 x 11 meters. Around the arcade are three black gaze curtains and a white horizon. In this way mutiple inner and outer spaces are created for staging the actors.

Fearless Figures (1995)

in opdracht van Exit Festival, Chivik, Zweden.
Een dansvoorstellling voor vier cyberspace dansers aan de oostkust van Zweden. De dansers zijn gehuld in kostuums gemaakt van veiligheidsspelden. Een soundscape met geluiden uit de de stad vervreemden de setting van de natuurlijke omgeving. De cyberspace figuur is geheel bedekt met ruim 22.000 veiligheidsspelden en het kostuum weegt 10 kilo.

in assignment of Exit Festival, Chivik, Sweden.
A dance performance for four dancers at the east coast of south Sweden. The dancers are wrapped up in costumes made out of safety pins. A soundscape with noises from the city alienate the setting of the natural environment. The cyberspace figure is covered with more than 22.000 safety pins. The costume weighs 10 kilos.

The I-Mechanism (1995)

in opdracht van Theater am Turm, Frankfurt.
Dansvoorstelling voor vier danseressen. Boven het speelvlak van 10 x 10 meter hangen 25 doeken opgerold, onzichtbaar in de lucht. Deze doeken vallen tijdens de voorstelling, afzonderlijk of in groepjes, naar beneden en dekken de zichtlijnen van het publiek steeds verder af. Eenmaal hangend kunnen de doeken in twee richtingen rondom hun as draaien in wisselende tempi. Het publiek kan tijdens de voorstelling rondom de scenografie lopen en zo hun eigen standpunt bepalen.

in assignment of Theater am Turm, Frankfurt. A dance performance for four dancers.
Above the stage area of 10 x 10 meters 25 blue curtains are rolled up and hang invisibly in the air. During the performance these curtains fall down seperately or in groups en cover up the sightlines of the audience. Once hanging the curtains can turn around vertically in two directions and in different tempi. The audience can walk around the moving scenography and determine their own place to look at the performance.

Barnes Beurtzang (1995)

in opdracht van Toneelgroep Amsterdam, regie Gerardjan Rijnders. Tekst: Djuna Barnes.
De scenografie bestaat uit het zichtbaar gemaakte architectonische skelet van het Transformatorhuis op het Westergasfabriek. Dat wil zeggen de dakconstructie en links en rechts zuilengalerijen met doeken ertussen. Op de vloer ligt dun schelpenzand, dat van structuur verandert door het lopen van de acteurs. Een familietragedie, die door een ‘onbekende’ wordt ontrafeld aan de hand van een poppenspel. In dit geval is het poppenhuis een kopie van de scenografie. Het speelvlak is 15 x 22 x 8 meter.

in assignment for Toneelgroep Amsterdam, direction Gerardjan Rijnders. Text: Djuna Barnes.
The scenography is the visualisation of the architectural skeleton of the old factory building, the Transformatorhuis on the Westergasfabriek. A reconstruction of the roof and two arcades left and right with curtains. On the floor is thin shell sand which changes its structure by the actors moving. A family tragedy, which is unraveled through puppetry by somebody ‘unknown’. In this case the dollshouse of the puppetry is a copy of the scenography. The playing area is 15 x 22 x 8 meters.

Solo’s voor Blauw Jan (1995)

in opdracht van Hans van Houwelingen en de gemeente Amsterdam.
Eenmalige dansvoorstelling ter gelegenheid van de opening van de hagedissensculptuur “Blauw Jan” op het kleine Gartmanplantsoen in Amsterdam. Het hele plantsoen, ruim 800 m2, is bedekt van een dunne witte satijn. De satijn en de vier danseressen verdwijnen in de put van het plantsoen.

in assignment of Hans van Houwelingen and the City Council of Amsterdam.
A one time dance performance for the opening of the lizard sculpture “Blauw Jan” at the Kleine Gartmanplantsoen in Amsterdam. The whole public garden, 800 m2, is covered with a white satin cloth. The satin cloth and the four dancers disappear in the waterpit of the public garden.

Ort 1 (1996)

scenografie in opdracht van Tanzcompagnie Rubato, Berlijn.
Een lange, smalle zwevende vloer op het dak van Weinhaus Huth op de Potzdamer Platz. Eén van de weinige originele panden die daar zijn blijven staan. Het publiek zit aan weerszijden van de dansvloer. De vloer loopt in de lengteas door in de lucht.

in assignment of Tanzcompagnie Rubato, Berlin.
A long floating dance stage on the roof of Weinhaus Huth; one of the few original buildings still remaing at the Potzdamer Platz. The audience is seated on both sides of the floor. The floor goes beyond the roof on both ends and floats in the air.

Een soort Hades (1997)

in opdracht van Toneelgroep Amsterdam, regie Gerardjan Rijnders.Tekst: Lars Norén.
De scenografie is 10 x 24 x 7 meter. Een gespleten, gescheurde ruimte, die een psychiatrisch ziekenhuis verbeeldt. Deze voorstelling was de eerste waarbij er in de totale breedte van het Transformator huis werd gespeeld.

in assignment of Toneelgroep Amsterdam, direction: Gerardjan Rijnders.Text: Lars Norén.
The scenography is 10 x 24 x 7 meters. A split and torn space, which represents a psychiatric hospital. It was the first time that a scenography was designed like this, in the whole width of the space of the factory building, the Transformatorhuis.

Stalker (2000)

in opdracht van Toneelgroep Amsterdam en Holland Festival, tekst en regie Gerardjan Rijnders.
De scenografie bestaat uit een 13 meter lange dubbele, transparante wand van 7 meter hoog, met daarvoor een lichtglooiend wit landschap. Achter de wand staat een klein huisje. Op deze wijze zijn er vier speelvlakken; voor, tussen en achter de wand en in het kleine huisje.

in assignment of Toneelgroep Amsterdam and Holland Festival, text and direction Gerardjan Rijnders.
The scenography consists of a 13 meter long, double transparant wall of 7 meters high. In front of this wall is a light shelving landscape. Behind the wall is a little house. In this way there are four playing areas. In front of, between and behind the wall and in the little house.

Mind the Gap (2001)

in opdracht van Toneelgroep Amsterdam en Kaaitheater, Brussel. Regie Gerardjan Rijnders. Tekst: Stefan Hertmans.
De scenografie bestaat uit een met zwarte fluweelachtige stof gesloten ruimte van 8 x 8 x 7 meter. De vloer is vanuit de middenas verdeeld in twaalf segmenten, die afzonderlijk naar achteren kunnen schuiven. Met andere woorden een vloer- en een wanddeel schuiven uit de ruimte. Aan het einde is de hele ruimte geopend en is 13 x 13 x 7 meter.

in assignment of Toneelgroep Amsterdam and Kaaitheater, Brussel. Direction, Gerardjan Rijnders. Text: Stefan Hertmans.
The scenography is a closed space of 8 x 8 x 7 meters, completely covered with a black velvet cloth. The floor is divided from the centre axe in twelve segments. These segments can move seperately in and out the space. In other words, one part of the floor connected with a part of the wall can move out of the black space. At the end the whole space is opened and is 13 x 13 x 7 meters.