Juryrapport Charlotte Köhler Prijs

12 april 1996
uitgereikt door het Prins Bernhard Cultuurfonds

De theatervormgeving van Erik Kouwenhoven oogt ingetogen, maar heeft geen bescheiden karakter. Zijn décors houden zich niet op de achtergrond en hebben de aanvechting om een actieve, zelfstandige rol te spelen. Zijn décors zijn eigenlijk geen decors, maar levende personages. Alleen bezitten zij een andere verschijningsvorm dan die van een acteur of actrice, van een danser of danseres.

Het onbescheiden, maar toch eenvoudige décor, is alomtegenwoordig, maar nooit opdringerig. Daardoor ervaart het publiek de vormgeving en de theaterhandeling als één geheel. Dit onlosmakelijke verband is de grootste kracht van het werk van Erik Kouwenhoven. Een symbiose tussen ruimte en handeling die bijvoorbeeld in de dansvoorstelling The I-Mechanism prachtig tot uitdrukking komt. Het décor is voortdurend in beweging. De ruimte wordt steeds verder afgedekt en door het décor gevuld, waardoor de blik van de toeschouwer op een geraffineerde manier wordt vastgehouden. De ruimte, en de choreografie die zich daarin afspeelt, worden door de verbrokkeling steeds kostbaarder. Het lijkt wel of dankzij de verhulling er meer valt te zien, meer te beleven. Zoals Shakespeare in zijn King Lear de blind geworden koning meer inzicht gaf en de gek geworden Gloucester meer wijsheid schonk, bijna zo gaan de choreografieën en de vormgeving in elkaar op.

In Fearless Figures, uitgevoerd aan de oostkust van Skåne in Zweden, gaat Kouwenhoven nog verder: hier smelten vorm, inhoud, tijd en natuur samen. Op vier afzonderlijke podia, die als vier verschillende theaters moeten worden gezien, vermengen de handelingen van de dansers zich met elkaar, met de zee, met de wind en met de lucht die langzaam in duisternis verzinkt.

Het zijn maar twee van zijn vele produkties, maar voor bijna alle voorstellingen van Erik Kouwenhoven geldt het organisch samengaan van de esthetische elementen van het theater. En deze schone symbiose wordt door hem steeds met trefzekere meesterhand geregisseerd.

Report of the Jury of the Charlotte Köhler Award

12. of April 1996
given by the Prins Bernhard Cultuur Foundation

The theatre design of Erik Kouwenhoven appears unpresumptuous, but does not have a modest character. His set designs do not retreat into the background and they demand an active and independent role. Fundamentally, his set designs are not actually set designs, they are living personalities. Their actual manifestation differs from that of a dancer, from those of an actor or an actress.

The immodest, but still unpretentious set design, is unquestionably present, but not in an obtrusive way. Therefore the audience experiences the design of the space and the performance itself as an unit in its entirety. This inseperable cohesion between these two gives the strength to the work of Erik Kouwenhoven.

The production “The I-Mechanism” is a splendid example of the symbiosis between space and performance. The scenery is constantly altering. During the performance the theatrical space is covered up and progressively filled by the set design. Hence the spectator’s gaze is subtlety maintained. The space, and the choreography within it, become more valuable through the fragmentation. The less the spectator is shown, the more it seems he is able to see, to experience. As in Skakespeare’s King Lear the blinded king saw more clearly and the mad Gloucester became wiser, so the choreography and set design are related to one another.

In the production “Fearless Figures”, performed on the Skåne coast of south Sweden, Erik Kouwenhoven went even further: here form, content, time and nature become one. On four separate stages, which are supposed to be seen as four independent theatres, the movements of the different performers were fused and combined with the sea, the wind, the air, slowly fading into darkness.

These are two of his many productions, but for almost all of the performances of Erik Kouwenhoven the organic marriage of the esthetic elements of the theatre reigns. And this compelling symbiosis is achieved through Erik Kouwenhoven’s masterful direction.